خسته که می‌شوم، می‌نشینم روبروی خدا که همه جا هست...... و سفره‌ی دلم را پهن می‌کنم...
خودت بگو: گره‌ی این فراغ را کجا ببرم؟
آخر صفـر است، سراسیمه دلم را می‌برم آن دور دورها... می‌نشانم روبروی آن گنبد سبز، روبروی بقیع...
دوباره برمی‌دارم می‌آورم همین حوالی، مشهدالرضا و همه جا فقط من چکه‌چکه آب می‌شوم...
فراغ تقصیر تو نیست...... من دور شده‌ام...
اما دلم قرص است به این که دنیا تمام نمی‌شود تا تو نیایی...
.
.
.
.
.
.
.
خدایا! بفهمان که بی‌تو چه می‌شوم، اما نشانم مده...